Vandaag hebben papa en mama een brief van de gynaecoloog gekregen dat de afspraak van 02 maart niet kan doorgaan en ze een nieuwe afspraak moeten maken. De afspraak voor mijn volgende foto is dus met een week opgeschoven. Pas op 09 maart kan ik mij nog eens laten zien 😉
Mama zal haar geduld nog eventjes op de proef moeten stellen.
Tijdens de zoektocht van mama op internet naar informatie over de zwangerschap, ontdekte ze dat ik vanaf deze week het leuk vind om geknuffeld te worden. Vanaf nu weet papa wat te doen elke avond. 🙂
Mij eventjes een knuffel komen geven.
Ik vind het heel leuk dat ik drie overgrootouders heb. Vorige week vrijdag gingen mijn ouders dan ook eventjes langs bij ‘de moemoe’ om het grote nieuws te vertellen. Bij het zien van de echo vroeg ze onmiddellijk of we niet met z’n tweetjes waren 😉
Gisteren, bij de 80ste verjaardag van moe, was het de moment om ook mijn twee andere grootouders op de hoogte te brengen. De rest van de familie sprong bij moe en va ook eventjes binnen, waardoor ze mij ook konden bekijken op de echo’s.
Nu hebben mama en papa lang genoeg gewacht om het ‘de wereld’ te laten weten dat ik besta.
Mama heeft vandaag haar nieuwsgierige collega’s op de hoogte gebracht dat ze niet meer met z’n tweetjes zijn. ‘Ze dachten het al wel dat mama niet meer alleen was’ 😉
Op een vergadering op school van papa liet hij mijn website aan een paar van zijn collega’s zien. Ook zijn collega’s vonden het leuk dat ik er ben.
Hier ben ik nog eens. Vandaag besta ik al 12 weken en zes dagen.
De vele nieuwsjaarsfeestjes maakten het voor mama en papa zeker niet gemakkelijk. Graag willen ze nog eventjes wachten om te vertellen dat ik besta. Maar vele vroegen wanneer mijn ouders aan kindjes beginnen. Niet altijd gemakkelijk voor ze om te antwoorden. ‘Het mag komen’.
Op het nieuwjaarsfeestje van het Ocmw werd het wel heel moeilijk en verklapte mama bijna dat ik er ben. Maar ze liet iedereen nog in grote twijfel.
Vanavond is mama eventjes langsgeweest bij de dokter voor bloed te laten trekken om een aantal standaartesten te laten doen. Ik blijk gezond te zijn. 🙂
De eerste echo. Echt wel een leuk moment. Plots wordt alles zo echt en tastbaar. Het ene moment weet je gewoonweg dat de zwangerschapstest positief is en het volgende moment zie je een echt wezentje inclusief beentjes, armpjes, handjes… Prachtig gewoon.
Spijtig dat ze geen video-opname van de echo maken. De foto is wel leuk maar live op het echotoestel is er zoveel meer te zien. De gynecoloog gebruikt de onderstaade afbeelding om de foetus te meten. Dergelijke afbeelding is spijtig genoeg niet zo geschikt om armpjes en beentjes te kunnen zien. Spijtig…
We kunnen al wel meegeven dat het een heel sociale baby gaat worden: het eerste beeld dat we op de echo zagen was er eentje van de baby die heel druk naar ons aan het zwaaïen was. 🙂
Mama en papa besloten om mijn grootouders, tante en nonkels op de hoogte te brengen van mijn bestaan. Ze zochten naar een originele manier om het hen te vertellen.
Er werd gezocht naar een leuke knuffel. Samen met een papiertje ‘Kunnen jullie voor mijn beertje zorgen tot ik er ben?’ werd de knuffel ingepakt. Als vroeg kerstkadootje werd het afgeven.
Iedereen was heel blij dat er een kleine spruit op komst is.
De rest van de familie en vrienden moeten nog eventjes geduld hebben om te weten dat ik besta.
Mama kan nog altijd ni geloven dat ik er ben. Papa beslist dan maar om nog eens langs te lopen bij de apotheker. Een tweede en andere predictortest wordt gekocht.
Voor de zekerheid wordt vanavond deze tweede test uitgevoerd. Samen wachten mama en papa ‘bang’ af tot het verschijnen van het paarse lijntje.
Nu bestaat er geen twijfel meer. Ik ben er!