Rune was afgelopen weekend wat ziekjes. Dit gaf, zondagnamiddag, aanleiding tot het volgende gesprek in de zetel.
Rune (wat zagerig): Mama?
Mama: Ja jongen?
Rune: Mijn hoofd voelt moe vanbinnen.
Mama (bezorg): Oei Rune, hoe voelt dat?
Rune (opgelucht): goed…
En toen sliep ons jongen.
Mijn broertje is al een paar dagen wat ziekjes. Omdat ik het niet leuk vind dat Arne ziekjes is, besloot ik om hem een beetje te troosten.
Best leuk dat de jongens graag helpen bij dagdagelijkse taakjes. Zo krijgt eten maken plots een nieuwe dimensie wanneer Rune en Arne bij het aanhalen van de spaghetti spontaan een nieuwe mikado-variant op de keukenvloer toveren.
Hoeveel spaghetti moeten we maken? Wel, zo lang je geen andere stokje doet bewegen mag je stokjes blijven oprapen… 🙂
“Lang zal hij kleven in de Groblia…”
Ik vrees dat Rune toch nog eens even naar de tekst zal moeten luisteren.
Vandaag zat er een echte brief voor Rune in de bus. Zijn eerste brief… een uitnodiging voor een feestje.
Vandaag werd ik 4 jaar. Nu ben ik al echt een grote jongen. 😉
Als het voor Rune te warm wordt in de zon dan gaat hij liever in de “schadium” zitten.
Hoe vaak we hem ook corrigeren, die plaats uit de zon blijft zijn pseudo Latijnse naam dragen. 🙂
Rune zijn reactie bij het, voor de eerste keer, drinken van karnemelk: “Oooh, dat lust ik niet hoor. In die melk zit precies kaas in…”
Er zijn van die momenten dat Rune plots begint te vertellen over dingen die hij gehoord en gezien heeft.
Zoals vandaag…
“Papa, Guus heeft nog een klein broertje en hij heet Maxi-Cosi. Ik weet dat want Guus zijn mama zegt altijd: ‘Ik ben hier met de Maxi-Cosi’. “
Probeer dan maar eens serieus te blijven…
“Papa, dat is wel niet om mee te lachen he! Dat is wel echt zo hoor!”